Peuting teu simpé. Sora-sora nu takbir ngageterkeun pangeusi
dunya. “Mun keukeuh hayang kawin jeung Si Iyus, nyingkah ti imah ieu!” sentak
bapana. Lima taun geus kaliwat, rasa hayang balik beuki rosa. Aweuhan sora
takbir nyeuit ati, dulag nu ditabeuh ngajojoét rasa. Cimatana, ngawakilan
peurih batin Laéla. Sanajan panonna dipeureum-peureumkeun, angger teu bisa
saré. Teu genah cicing, teu genah rasa. Pikiranana kumalayang ka lembur,
nyawang mangsa-mangsa katukang, dina unggal lebaran. Nyata, kabagjaan téh bisa
ngariung jeung kulawarga. Reup, Laéla saré. Di lembur Paniisan, dina peuting nu
sarua. Saurang awéwé tengah tuwuh, manteng dina du’a-du’ana. Du'a pikeun salaki
nu geus taya dikieuna, du’a pikeun kulawargana. “Néng, enggeus ngala kembang
jang nyekar téh?” “Atos, ma!” Ma Émi reugreug, laju nuluykeun deui du’a-du’ana.
Beuki husu, demi anak nu duka dimana. Di hiji kamer, di puseur kota. Sanggeus
lima taun pindah ageman, hiji wanoja gulinggasahan dina saréna. Laéla, nu sono
lebaran. Dug dulug dug dag!
.jpg)
